Witzandgroeve | Shannon ’t Lam | Nationaal Park Hoge Kempen, BE
06.05.22
Moe en voldaan lig ik languit op de bank. Mijn hoofd is één grote grabbelton van opgedane ervaringen, fotografische herinneringen van talloze omgevingen, en ideeën voor nieuw werk. Op het moment van schrijven, 2 dagen na mijn terugkeer uit de ‘ruimte’, heb ik twee dagen achter de computer doorgebracht, om mijn hele reisfotoverzameling te ordenen. Nu heb ik mijn foto’s online en kan ik ze kwijt in een blog. Ik zat twee weken in een hotel in Maasbracht, dat ik als uitvalsbasis gebruikte voor mijn wandel- en fietstochten. De strategische ligging maakte het mogelijk om fietstochten naar Duitsland en België te ondernemen.
De laatste grote fietstocht maakte ik op 6 mei, naar het Nationaal Park Hoge Kempen in België. Het hotel had een oude opoefiets zonder versnellingen die ik gratis mocht gebruiken. Dus ook voor de reis naar het park maakte ik dankbaar gebruik van het aanbod. Mijn ultralichte backpack had ik bij aankomst helemaal geleegd, zodat ik hem kon gebruiken bij de fietstochten. Voor de tocht naar België bevatte de tas een waterzak, wat tekenspullen, een compact cameraatje en een lunch. Het was fris weer, omdat het mistig was. Ik startte mijn fietstocht aan de hand van een speciale app voor fietsknooppunten. Zo wist ik dat ik mooie omgevingen ging zien. De fietsbordjes voerden me over de Oude Maas, dwars door het historische vestingstadje Stevensweert en daarna ging ik met een piepklein pontje over de Maas. Zo kwam ik langs de grensdorpjes Ohé en Laak. Hierna ging ik de grens over en was ik in België. Mijn fleecevest ging meteen uit, want het zou een prachtig mooie zonnige dag worden.
Het landschap veranderde compleet. Limburg was glooiend, maar nu werd de omgeving veel heuvelachtiger. Ik moest nu ‘bergen’ op fietsen met een fiets zonder versnellingen. Met weemoed dacht ik aan mijn eigen gazellefietsje, met wel 8 versnellingen. (NIET ELEKTRISCH!!!) Ik werd van tijd tot tijd ingehaald door wielrenners en oudjes op elektrische fietsen. Toen ik heel dicht bij het park was, stopte ik nadat ik een enorm hoge brug op had gefietst. Mijn hoofd was een tomaat en ik vond het tijd om te gaan lunchen. Er kwam een man langzaam voorbij op een elektrische fiets, die ik eerder had ingehaald. Zegt ie: “Je stopt wel veel hé!” Ik zeg: “Wat denk je, met een fiets zonder versnellingen! Dat doe je me niet na!” De foto toont hoe mijn hoofd op een tomaat leek.
Mijn fietstocht hervatte ik en na een tijd fietsen kwam ik in het park terecht. Ik maakte foto’s van het landschap en selfies met de zelftimer, waarbij ik mijn fietszadel als statief gebruikte. De omgeving bestond uit een afwisseling van heide, dennenbossen, duinen en groeves vol met water. Het landschap was enorm zwaar om te fietsen, door de hoogteverschillen. Ik fietste langs de Mechelse Heide, en door het Mechelse bos waarbij ik het hoogtepunt (letterlijk én figuurlijk) bereikte bij de witzandgroeves: grote waterplassen die mij sterk deden denken aan de Moezel in Duitsland. Ik maakte het rondje af in vliegende vaart naar beneden en kwam, na een aantal heuvels beklommen te hebben, weer bij het startpunt van de ingang van het park terecht. Daarna ging ik weer naar Maasbracht fietsen. Toen ik weer bij de Maas kwam, ging ik weer het pontje over met dezelfde veerman als eerder op de dag. Mijn herinneringen aan deze tocht zullen niet gauw vervagen, omdat ik veel mooie momenten wilde vastleggen met mijn compact camera. Uiteindelijk heb ik die dag 90 km gefietst.
