If you come to Jerusalem, call me! | Eva ten Cate | Tel Aviv, IL
04.05.22
Oeps… ik was een paar dagen vergeten een reisblog te schrijven. Mijn dagen en avonden waren in plaats daarvan gevuld met het bezoeken van een concert, het falen bij het stelen van een paar plastic glazen bij het voornoemde concert (ik had ze in mijn jas meegenomen, stond buiten, dacht ‘goh, ik heb het koud. Laat ik m’n jas aandoen’, en werd prompt gesnapt door de bouncer), rondlopen bij de Eiffeltoren, maar de lichtjes missen omdat we twee uur te vroeg waren gegaan en ik naar de wc moest, en last but not least avondeten in Tel Aviv!
Ik ben op 2 mei hierheen gevlogen en was een beetje nerveus over het vliegen. Het feit dat ik voor de random extra controle werd uitgekozen, (waarbij mijn tas die ik met zoveel moeite dicht had gekregen in onze airbnb in Parijs helemaal overhoop werd gehaald) hielp niet mee. Ik stond ook nog eens in de verkeerde rij en de dame van Easyjet weigerde om Engels te praten en bleef maar in het Frans tegen me staan ratelen. Maar goed, ik ben op het vliegtuig gekomen en ik dacht dat er niemand naast me zat toen last-minute iemand toch ging zitten.
‘So, you are from Holland? (Yes.) Amsterdam? (No.) I’ve been there for three months! You know they legalize the weed over there?’ (Yes, I do know.) ‘You know here in Israel we have good stuff too. If you come to Jerusalem you call me! (No, I will not.) How old are you? What is your name?’ (Barf.)
Op die eerste avond ben ik uit eten geweest met Marloes (mijn achternicht, bij wie ik verblijf) en Ben (haar man). Het eten is hier zo goed!! Turkse pizza, een soort patat van aubergine met barbecuesaus en een soort hummus-mayonnaise, Koreaanse-stijl pittige/zoete kip, een soort artisjokken met dressing, het was heeeeeeeel lekker.
Gisteren, mijn eerste volle dag in Tel Aviv, was het gelijk 30 graden met een volle zon. Ik besloot, nadat ik om 10 uur uit bed was gekropen, om de bus te pakken naar ‘White City’, een gedeelte van Tel Aviv met veel Bauhaus-stijl huizen. Nadat ik eerst de verkeerde bus had gepakt, erover na had gedacht om de 20 minuten in de hitte te lopen, besloot het niet te doen en al mijn data had verbruikt met een nieuwe bus vinden, kwam ik aan bij mijn bestemming. Ik besloot om gewoon rond te lopen en te zien wat ik vond. Wat ik zou vinden bleek een oud huis te zijn, niet eens per se in Bauhaus-stijl, met een fontein ervoor die simpelweg mijn naam riep. Ik heb eindelijk gezeten en plein-air getekend, bijgevoegd een foto van mijn resultaat.
Een gesprek met iemand die graag in mijn schetsboek wilde kijken en een liter gedronken water later, besloot ik naar het strand te gaan om te zwemmen. Jammer genoeg is dat makkelijker getypt dan gedaan, want ik moest eerst nog een 5nis muntje hebben voor de kluisjes. Ik heb een tour gedaan van alle ATM’s in de buurt die allemaal niet mijn kaart wilden aannemen en ben uiteindelijk maar beland bij het vragen van mensen die er aardig uitzien of ze misschien weten waar ik zo’n muntje kan krijgen of dat zij er misschien een voor me hebben. Een koppel was heel vriendelijk en gaf me een muntje; ik kon de zee in! Voor mijn moeder: ik heb gezwommen in het aangewezen deel en niet bij de zwarte vlaggen, ook al waren daar ook gewoon allemaal mensen aan het zwemmen, geen zorgen. 😉
Inmiddels was het ongeveer 4 uur en dus tijd voor koffie. Ik begon mijn speurtocht naar een cafeetje dat ik aangeraden had gekregen van Marloes, genaamd The Little Prince. Een soort combinatie tussen een bibliotheek en een café, het beviel me wel. Ik besloot een espresso en alfajores te bestellen en raakte aan de praat met twee meiden aan het tafeltje naast mij. (zegt ze, heel smooth, terwijl het eigenlijk drie keer vragen “can I ask you a question? You speak English?” met verwarde en lichtelijk angstige blikken was) Ik werd verschillende plekken in Tel Aviv, waaronder een expositie van Yayoi Kusama, aangeraden en aan het einde van het gesprek bleek een van de meiden Nederlands te zijn! Ze zou me nog meer aanbevelingen sturen via Instagram, maar deze laten nog op zich wachten.
Even later toen ik een boek over Monet door had gebladerd en mijn espresso op was, vroeg ik om te betalen. Je krijgt dan een bordje met de bon, waar je je pas op legt en zegt of je fooi wil geven. Ik besloot voor 15% te gaan, maar jammer genoeg kwam hier niks van terecht; mijn kaart werd niet aangenomen. Na even stamelen over hoe hij het wel zou moeten doen en dat het me heel erg speet, zei de serveerster dat ik wel naar even verderop kon gaan om bij een ATM contant geld uit te nemen. Surprise, surprise, de ATM wilde me ook geen geld geven. Ik belde Marloes op om te vragen wat ik nou moest doen en tot mijn grote schaamte moet ik opbiechten dat ik gedine and ditched heb. Inmiddels doet mijn pas het wel en ik wil nog teruggaan om te betalen, want ik heb er een ENORM schuldgevoel over. Ik ben zelfs een straatje omgelopen naar de bus, omdat ik niet weer voor het café langs wilde lopen.
Gisteravond zijn Marloes en ik nog naar de snelweg gelopen om te kijken hoe iedereen om 20:00 uur de auto stopt en uitstapt terwijl een alarm afgaat, omdat het dodenherdenking is hier. Vandaag is alles dan ook beperkt dicht.
Vandaag zijn mijn plannen om naar de oude stad te gaan, die ik gisteren al vanaf het strand kon zien, en meer te tekenen. Mijn 35mm camera weigert om het volle rolletje terug te doen in de cannister, dus die is buiten spel. Gelukkig had Marloes nog een oude Agfa-wegwerpcamera liggen die ik mag gebruiken, en een Spartus Full Vue camera, waar je 120 mm film in moet doen. Als ik langs een fotowinkel kom ga ik kijken of ik dat ook eens uit kan proberen.
Voor nu: au revoir en l’hitraot!
