De lange dag met de vele parken | Josanne Roeleveld | Berlijn, DUI
28.04.22
Het was vroeg vanochtend. In de studio van de vriendin bij wie ik verbleef hingen nog geen gordijnen dus het ochtendlicht en de vele vogels maakten me wakker. Zij had ook om 8 uur een afspraak dus nadat zij uit bed was, was ik ook klaarwakker. Maar ik houd van de vroege ochtend, op het moment dat een drukke stad als Berlijn nog ligt te sluimeren en ik klaar ben voor een nieuwe dag. Ik kreeg een bericht van Juliette, die samen met Luuk ook net in de stad was gearriveerd, maar nog geen plek hadden om heen te gaan. Ze konden hun spullen nergens kwijt, dus of ze die hier even langs zouden kunnen brengen. Dat was natuurlijk geen probleem, maar het resultaat was dat ik om kwart voor acht alleen was in een huis dat niet van mij was met spullen van mensen die elkaars wegen anders niet hadden gekruist.
Om kwart over 8 was ik in het eerste park van de dag. Het park van Schloss Charlottenburg met de prachtige slottuin en talloze vogels en de schattigste bankjes. Tot een uur of 11 hebben Luuk, Juliette en ik daar zitten tekenen tot we vonden dat het tijd was om de slightly groezelige City Rewe in te gaan voor een broodje. Berlijn voelt kleurrijk en grauw tegelijk. De diverse geeltinten kleuren de huizen en de tulpen in de plantsoenen compenseren de grote asfaltwegen.
Aan het begin van de middag had ik met een andere vriendin afgesproken om haar haar beloofde stroopwafels te overhandigen en samen de middag door te brengen. Vanaf Bikini Berlin liepen we langs het Landwehrkanal en de Tiergarten. We hebben zeker twee uur gelopen met tekentussenpauzes. Het tweede park (als je het stukje langs de Tiergarten niet meetelt) van de dag was Park am Gleisdreieck. Een groot park tussen de verschillende treinsporen. We liepen naar Curry 36, DE toeristische trekpleister voor Curryworst, om een patatje te halen, want dat hadden we verdiend. Ook werd ik geïntroduceerd naar Club Mate, een van de trendy frisdranken in Berlijn. Ik had het idee dat ik het ergens van kende, alsof ik het eerder had gedronken toen ik ergens anders was. De vage smaak van vergeten herinnering in een café met Taylor Swift-muziek op de achtergrond met de prikkeling van grote nieuwe steden. Ik snap de hype voor de glazen flesjes gevuld met de smaak van de bruisende stad. Ik voelde me bijna een local met m’n Mate in mijn hand bij het U-bahn station opweg om de eerste vriendin van haar stage bij de tweedehands boekenwinkel op te halen.
Het laatste park was het oude vliegveld, geliefd onder de Berlijners. Een paar jaar terug was er een referendum om dit gigantische terrein te gebruiken voor meer woningen, maar men wilde dit graag houden. Ik snap het, veel van de parken hebben zoveel geschiedenis en eindeloze verhalen die zich daar hebben ontplooit. Het kostte ons bijna 40 minuten om van het ene punt van het veld naar het andere punt te lopen tussen de skatende mensen door, zelf af en toe huppelend op de grote asfalt banen, rondrennend en af en toe sjokte we vooruit van onze benen die zwaar waren geworden. Ik heb die dag zeker 4 uur gelopen en mijn benen voelden ongelofelijk zwaar. Normaal hoor je niet te voelen dat je benen hebt, maar op deze donderdag was ik me zeer bewust van mijn eigen benen. Toen we eindelijk de metro naar huis hadden genomen en de boodschappen hadden gedaan, was het tijd voor koken. Bleachers stond aan en het gouden uur vulde de kamer met haar vreugde. Zachtjes zongen we mee met Jack Antonoff en wachtten geduldig op de groenten uit de oven. De dag duurde lang en na het eten deed ik de afwas. Andermans afwas is een stuk leuker dan mijn eigen. Het warme water aan je handen, de borden die schoongemaakt worden en het feit dat niemand het van je verwacht. De rust van huiselijke taakjes in een grote stad is soms toch wel fijn om zo alle indrukken van de dag van je af te spoelen. Om de wandelingen en gesprekken te laten bezinken. En toen ik later op de avond onder de douche vandaan kwam, was ik voldaan. Vol goede moed klaar voor een nieuwe dag, maar wel nog zeer bewust van mijn benen die mij een ruime 14 kilometer hadden gedragen, eerder die donderdag. Zo kon ik rustig in slaap vallen en thuiskomen bij mezelf in Berlijn.
