Elke maand selecteert het ArtEZ Business Centre in samenwerking met de opleidingen een student of alumnus als Ondernemer van de maand. Uit hun verhalen leer je vanuit actuele onderwerpen uit het werkveld wat je te wachten staat. Zit er een geheim achter cultureel succes? Moet je excelleren in je vak of draait het om jezelf verkopen? Is het een kwestie van geluk, wijsheid, hard werken of een goede strategie?
Introductie
Mijn naam is Micha Huigen. In 2018 ben ik afgestudeerd aan Illustration Design, ArtEZ Zwolle. Ik maak gedetailleerde illustraties die de toeschouwer meenemen in een mijn eigen wereld. Mijn werken zijn op zo’n manier samengesteld dat je het gevoel krijgt erin te kunnen stappen. Er is veel te zien waardoor je dingen kunt blijven ontdekken. Eén oogopslag is niet genoeg. Die ruimte om te ontdekken vind ik erg belangrijk. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het leven een stuk interessanter is wanneer je je nieuwsgierig opstelt. Ik wil die nieuwsgierigheid aanwakkeren. Dat komt het meest tot uiting in mijn vrije werk. Waar mogelijk pas ik het ook toe in het werk dat ik in opdracht doe. Mijn in opdracht gemaakte illustraties zijn onder andere te vinden in kranten en magazines, en in de vorm van posters en album covers. Ik werk de laatste tijd vaker voor De Volkskrant en de VPRO Gids, maar ik ben ook in het buitenland mijn Netwerk aan het uitbreiden. Zo heb ik onlangs gewerkt voor The Verge en Magic the Gathering.
Beginnen met suffe bijbaantjes
Na mijn afstuderen was ik erg gemotiveerd om aan de weg te timmeren als illustrator en heb mij gelijk ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Op dat moment was ik dus ondernemer, op papier. Maar ik voelde mij nog een ontzettende leek. Los van het makerschap is er op gebied van ondernemerschap op ArtEZ minder begeleiding geweest. De nadruk ligt bij Illustration Design vooral op zelfontwikkeling, op het gebied van beeldmaken. Het is misschien ook moeilijk om ondernemerschap in een vorm te gieten waar elke student baat bij heeft. Na het afronden van mijn studie waren er aardig wat momenten waarop ik twijfelde of het allemaal wel ging werken. Ik heb suffe bijbaantjes gehad om de huur te kunnen betalen. Denk aan ‘s avonds zware pakketten op lopende banden stapelen in het sorteercentrum van een postbedrijf, of als railcateraar met een grote bak aan je schouders vol met ongezonde snacks door de trein lopen om die aan de reizigers te verkopen. In het begin had ik af en toe wat kleine illustratieklusjes voor bandjes en opstartende bedrijfjes. Mede hierdoor en door acquisitie te doen begon langzaam mijn netwerk te groeien. Ik ben ontzettend blij dat ik inmiddels op het punt ben waarop ik kan rondkomen van illustreren en geen bijbaan meer nodig heb. Ik ben er erg dankbaar voor dat ik de mogelijkheid heb me te focussen op hetgeen waar ik gepassioneerd over ben en probeer zoveel mogelijk kansen aan te grijpen die me helpen me verder te ontwikkelen als maker.
Een fijne werkplek
Het werk voelt nooit als een moeten, maar als iets dat ik hoor te doen. Ik heb een atelier in de binnenstad van Zwolle, op de zolderverdieping van een monumentaal pand. Deze deel ik met een andere illustrator Reinout Dijkstra, en met animator Anselm Oettel. Ik ben nog geen enkele keer met tegenzin naar m’n atelier gegaan. Natuurlijk zijn er soms klussen met heftige deadlines of taaie onderwerpen die niet tot de verbeelding lijken te spreken. Daar komt soms wat stress bij kijken, maar het zijn ook toffe uitdagingen. Tot nu toe heb ik dat nog nooit als iets heel negatiefs ervaren.
Over de drempel om werk te verkopen
Het verkopen van mijn werk aan de buitenwereld en aan potentiële opdrachtgevers is iets waar ik veel in heb moeten ontdekken, en waar nog steeds erg veel te leren valt. Ik ben van nature geen verkoper, dus in het begin was het nogal een drempel om bijvoorbeeld ongevraagd mails te sturen naar grote magazines en bands. Maar die koude acquisitie werpt toch zijn vruchten af. Soms op hele onvoorspelbare manieren.
Een jaar of anderhalf geleden bijvoorbeeld, besloot ik een mail te sturen naar The Believer. Een Amerikaans tweemaandelijks magazine met essays, reviews en verhalen. Na een aantal weken zonder reactie op de mail ging ik ervan uit dat een samenwerking het niet ging worden. Een paar maanden later kreeg ik toch een reactie van de beeldredacteur. Ik mocht een spread en twee strooi illustraties maken voor het magazine. Deze viel goed in de smaak en ik werd gevraagd om de cover van een nieuw nummer van het magazine te maken. Tijdens deze samenwerking is de beeldredacteur van The Believer naar The Verge gegaan. Dat is één van ‘s werelds grootste nieuwsplatforms op gebied van Tech. Zij vroeg me om voor hen een illustratie te maken aan de hand van een artikel over hoe mensen tegenwoordig hun bestanden opslaan op de computer. Een toffe uitdaging want ten eerste is het een vrij groot platform en ten tweede was ik erg benieuwd of ik met dit onderwerp uit de voeten kon in mijn beeldtaal. Want ik was gewend om altijd natuurlijke elementen zoals bloemen een planten in mijn beeld te verwerken. Het bleek goed te werken. De redactie was erg blij met de illustratie en er volgde een veel grotere opdracht. De grootste klus die ik tot nu toe heb gedaan. Ik moest 25 illustraties maken die samengevoegd konden worden tot één grote plaat. De deadline was super strak en ik heb zelfs dagen gemaakt van 13 uur. Maar het was het allemaal zeker waard en ik ben erg blij met het eindresultaat.
Ik vind het heel tof als ik er bij stilsta dat het allemaal begonnen is met dat ene mailtje. Deze klus heeft mijn carrière een flinke duw gegeven want er komen meer opdrachten uit Amerika. Ik ben recentelijk ook benaderd door een agentschap genaamd Pekka. Een hele eer dat zij met mij in zee willen gaan. Ik heb het gevoel dat dit ook een enorme stap omhoog kan zijn, dus ik ben erg benieuwd wat daar uitkomt!
Van je collega’s leren
Het is eigenlijk vrij kortgeleden dat ik ben afgestudeerd. Drie en een half jaar ongeveer. Maar ik heb altijd m’n best gedaan om me te kunnen blijven ontwikkelen in mijn beeldtaal en een sterk portfolio op te bouwen. Ik nam in veel opzichten de illustratoren waar ik tegenop keek als voorbeeld en probeerde na te gaan wat zij doen, zowel op gebied van ondernemen als beeldmaken, dat in mijn werk nog miste. Ik bedoel natuurlijk niet dat ik hun stijl kopieerde, maar ik probeerde te leren van hun opgedane kennis.
Ook is het goed geweest om af en toe risico’s te nemen. Ik vond het super eng om mijn bijbaan op te zeggen en na drie jaar ineens van alleen mijn kunst te moeten leven. Maar het heeft mij heel veel gebracht.
Durf je werk serieus te nemen
Ik heb inmiddels geleerd dat de groei nooit een lineaire ontwikkeling is. Er zijn altijd pieken en dalen. Die dalen zijn te overbruggen, ook al lijkt dat soms niet zo en lijk je maar niet uit die creators block te kunnen komen. Op de meest onverwachte momenten kunnen er ineens openbaringen komen.
Wat ook belangrijk is, is je werk serieus te nemen. Als je een klus aangeboden krijgt is het goed om een aantal dingen te overwegen. Stel je krijgt een opdracht om een illustratie te maken, maar er is bijna geen budget, iets wat in het begin nogal eens voorkomt, dan zijn er een aantal dingen die je jezelf zou moeten afvragen. Bijvoorbeeld: Zou dit werk mijn portfolio kunnen versterken? Als de klus totaal niet in je straatje ligt, en je krijgt er ook nog eens niet voor betaald, moet je je zeker afvragen of het de moeite waard is. Zijn er veel mensen die dit werk gaan zien? Is het goede promotie? Misschien heeft de opdrachtgever goede connecties en levert dat weer een nieuwe klus op. Of misschien is het bijvoorbeeld een instagrambedrijf waarvoor je werkt en hebben ze superveel volgers. Elke opdracht is op die manier een potentiële nieuwe opdracht.
Maar wees je vooral goed bewust van het feit dat het maken van kunst jouw werk is, en dat dat geld waard is. Er zullen namelijk veel mensen zijn die kunst als hobby beschouwen, maar dat is het niet.
